من و تو هم رنگ همیم

این جان و تن خسته که در سیاهی میبینی

نشان از بی مهری رنگ سپیدم نیست

من خود رنگ باختم زین سبزی روزگار

من خود وا دادم همه سرخی دل را

من بخشیدم همه آبی ی دریایم را به نور آفتابش

تو چنان باش که گریبان زردی غروبش نشوی

من رنگ باختم در هیاهوی همین مهتاب و آفتاب

تو چنان باش که خویشتن رنگ سیاهت نبلعد سپید را

آری

 من و تو رنگ همیم

لیکن تو سیاهی را رنگ ندانستی

 و من رنگ سپیدش پیشتر بخشیدم

رنگ تو رنگ غم است

رنگ بی رنگی مباش

ای هفت رنگ زاییده مهر خدا

وستام گودرزی در گاهی از زمان